Leven en beleven van nostalgie in Italië

Zittend op ons dakterras, uitkijkend over de middellandse zee, besef ik mij dat ik het heel erg heb getroffen. Hoe gelukkig ik me mag prijzen met het leven dat ik leid in dit kleine Italiaanse dorpje hoog boven Imperia. Leven tussen de olijfbomen en wonen in ons rustieke huis. Al is er nog oh, zoveel te doen, we beleven de pure stilte en landelijke rust van Dolcedo, hier in Ligurië. Juist dat wat we zochten, hebben we ook daadwerkelijk gevonden!
Nu alweer twaalf jaar geleden reden we met z’n tweeën in een oude 2CV weg uit Nederland. Zo van de universiteit, net getrouwd. Op weg naar het avontuur, op zoek naar een eerlijk leven in de natuur. Nog niets opgebouwd, maar ook niets te verliezen! Levend van de liefde....

Al bij aankomst in het dal van Dolcedo, was de sfeer van eeuwenoude overlevering te voelen. De meters hoge olijfbomen die ooit werden aangeplant door Benedictijnse monniken. Muurtjes steen voor steen met de hand gestapeld, zonder cement. Oneffen terrassen waar de imponerende oude olijfbomen staan tussen de vijgenbomen en Kaki’s. Ook de eenvoudig geklede bewoners dragen nostalgie en traditie uit. Het werd mij duidelijk dat het werk hier op het land nog steeds handwerk is, waar hard werken en eenvoud centraal staan. Sober, maar tegelijkertijd rijk in een ongekende kalmte en het verse, gezonde eten, zo van het land.

Het gevoel van ontzag voor alles wat ooit was, werd versterkt toen wij aankwamen in ons, destijds nog tijdelijke, huis. Ongelofelijk! Een huis dat twintig jaar onbewoond was gebleven, nog precies zoals men vroeger leefde. Geheel zonder sanitaire voorzieningen, enkel een buiten wc, geen warm water of douche. Stromatrassen op de grond. De kalender van 1984 lag nog op tafel, naast een kopje met inmiddels opgedroogde koffie. De klok leek te zijn stilgezet.

Jarenlang hebben we geleefd, gewoond, met minimale aanpassingen, want tja, het was maar tijdelijk, en de eigenaren wilden niets veranderd zien. Ondanks de primitieve omstandigheden raakten wij gehecht aan het huis. Onze dochter werd geboren, in dat huis, en langzaamaan voelde het steeds meer eigen, vertrouwd, als de plek waar we oud wilden worden. De gekoesterde hoop dat dit huis ons eigendom zou kunnen worden is in vervulling gegaan. De eigenaren boden het ons te koop aan en we hebben er geen moment over hoeven na te denken. We kochten dit huis! Inmiddels zijn er nog twee 'spruiten' bij gekomen, ook in ditzelfde huis geboren. Minne, onze oudste is negen, Willem is vijf en Estelle is drie. We mogen ons gelukkig prijzen: dit blijft onze stek, de veilige basis voor ons en de kinderen.

Het huis is op de rots gebouwd, met de muilezelstallen eronder waar de vleermuizen hun onderkomen hebben. De muren zijn van natuursteen en wel een meter dik. Oude uitgesleten leien trappen en veel kleine details verwijzen naar vroeger tijden. Dit is duidelijk van oudsher al het huis geweest van olijfboeren. Hier leeft een stukje verleden verder dat wij willen koesteren. Want dit karakteristieke is iets waar wij ons heel erg betrokken bij voelen.

Wij proberen zoveel mogelijk die oude traditie te volgen, zowel in huis als op het land. Het sfeerbeeld dat op ons zo’n indruk heeft gemaakt willen we graag uitdragen. Want om de oude leef- en werkwijze te behouden, moet je die ook handhaven! Gelukkig kunnen we daar in bijdragen, want inmiddels zijn we de trotse producenten van onze eigen olijfolie. We maken deze volgens de gebruiken en gewoonten van weleer. Uiteraard werken we zo biologisch mogelijk, met respect voor de natuur. Zo zorgen we voor het behoud van een stukje traditie in de vorm van het maken van dit vloeibare goud. Ook kunnen we op deze manier vanuit Italië andere Nederlanders toch het goede van hier laten ervaren. Onze insteek heeft succes want de reacties op onze olijfolie zijn erg positief!

Ik besef maar al te goed dat het leven dat wij leven, tussen de olijfbomen, met een mediterraan dieet en frisse zeelucht, niet voor iedereen is weggelegd. Onze levensstandaard zal sober blijven, het werken op het land is behoorlijk intensief en het huis zal naar alle waarschijnlijkheid nooit 'af' komen, maar toch…Onze kinderen groeien op in directe verbintenis met de natuur, en met ieder stukje huis wat we op kunnen knappen, prijzen we ons gelukkig. Maar het belangrijkste van alles: we leven nog steeds van de liefde! De liefde voor elkaar en inmiddels ook voor Dolcedo. En ik weet één ding zeker: dit is de plek waar ik wil leven en oud wil worden.